Bij een formule zoals $y=\mathrm{-}{x}^3+4x$ vind je bij elke waarde van $x$ precies één waarde van $y$. In dat geval is $y$ een functie van $x$ met functievoorschrift $y(x)=\mathrm{-}{x}^3+4x$.

Bij een functie kun je een tabel maken en een grafiek tekenen. De invoerwaarden komen op de horizontale as, de $x$-as.
De uitkomsten heten functiewaarden.
$y(1)=\mathrm{-}{1}^3+4\cdot 1=3$ is de functiewaarde bij $x=1$. Functiewaarden komen op de $y$-as.

Voor $y(x)$ wordt ook wel $f(x)$ gebruikt. $y$ is dan een functie van $x$ die $f$ heet.
In praktijksituaties gebruik je vaak letters die verwijzen naar de betekenis van de variabelen. Bijvoorbeeld $t$ voor tijd, $l$ voor lengte, $I$ voor inhoud, $v$ voor snelheid, $P$ voor vermogen, enzovoort. Je grafische rekenmachine werkt standaard met X voor invoerwaarden en Y voor functiewaarden.

De nulwaarden van een functie zijn de invoerwaarden waarbij de functiewaarde (de uitkomst dus) $0$ is. Bij de gegeven functie zijn het de $y$-waarden waarvoor geldt:
$y(x)=\mathrm{-}{x}^3+4x=0$.
Hier zijn het de waarden $x=0$, $x=2$ en $x=-2$.
De bijbehorende nulpunten zijn $(0,0)$, $(-2,0)$ en $(2,0)$.