`y` is een functie van `x` als je bij een formule zoals `y=text(-)x^3+4 x` bij elke ingevoerde waarde van `x` hoogstens één waarde van `y` vindt. Je schrijft dan: `y(x)=text(-)x^3+4 x` .

Bij een functie kun je een tabel maken en een grafiek tekenen. De invoerwaarden komen op de horizontale as.
De uitkomsten zoals `y(1)` heten functiewaarden.
`y(1)=text(-)1^3+4*1=3` is de functiewaarde bij `x=1` .
Functiewaarden komen op de verticale as.

Als er meerdere functies tegelijk worden gebruikt, kun je functies een naam geven. `y(x)` wordt dan bijvoorbeeld `f(x)` . De functiewaarde is dan een functie van `x` die `f` heet. In dit geval is `f` dus géén variabele!

In praktijksituaties gebruik je vaak afkortingen die verwijzen naar de betekenis van de variabelen. Bijvoorbeeld `t` voor tijd, `v` voor snelheid. `v(t)` is dan de snelheid als functie van de tijd.

De grafische rekenmachine werkt met alleen `x` voor invoerwaarden en `y` of `f(x)` voor functiewaarden.

De nulpunten van een functie zijn de invoerwaarden waarbij de functiewaarde (de uitkomst dus) `0` is.
Dan geldt: `y(x)=0` .
De nulpunten vind je in dit geval door op te lossen: `text(-)x^3+4 x=0` .
De nulpunten van deze functie zijn `x=0, x=text(-)2` en `x=2` .
Let op: Een nulpunt is een getal (en dus geen punt met coördinaten).