De differentiaalrekening is min of meer tegelijkertijd en zonder dat ze het van elkaar wisten door twee van de allergrootste geleerden van hun tijd uitgevonden:

• In Engeland bedacht sir Isaac Newton (1642—1727) zo rond 1665 zijn "fluxierekening" toen hij zich in die periode bezig hield met beweging, snelheid en versnelling. Hij publiceerde zijn resultaten echter niet.

• In Duitsland schreef Gottfried Wilhelm Leibniz (1646—1716) in 1675 het manuscript waarin hij zijn theorie rond het berekenen van hellingen en van oppervlaktes onder krommen uiteen zette.

Er ontstond daarna nogal een ruzie over wie de eerste ontdekker van de differentiaal- en integraalrekening was (deze termen en de notaties die we tegenwoordig gebruiken zijn van Leibniz afkomstig). De fluxierekening deed het in de Engelstalige landen en vooral onder de natuurkundigen heel lang erg goed. Maar uiteindelijk werd toch de begrippenstructuur van Leibniz aanvaard, vooral ook omdat de wiskundigen van de familie Bernoulli en de grote wiskundige Leonhard Euler (die grote vorderingen met deze nieuwe tak van de wiskunde maakten) op het vasteland van Europa woonden.

Lees ook: Grafieken en verandering, differentiaalrekening.