In de Westerse muziek worden zeven stamtonen onderscheiden, die samen een toonladder vormen. Deze zeven stamtonen worden aangeduid met A, B, C, D, E, F en G. De centrale A heeft een frequentie van `440` Hz ( `440` trillingen per seconde). Dit betekent dat in de lucht een trilling plaats vindt met die frequentie (is aantal trillingen per seconde). Voor de A geldt dan bijvoorbeeld
`u (t)=a sin(440 *2 π*t)` .
De luidheid van deze grondtoon wordt bepaald door de amplitude `a` . Neem voor het gemak `a = 1` . De eerste boventoon van de A klinkt soms minder luid, en dan geldt (bijvoorbeeld) `u_1 (t) = 0,8 sin(880 * 2π * t)` . Voor de tweede boventoon kan: `u_2 (t) = 1,2 sin(1320 * 2π * t)` . Tel je deze drie sinusfuncties op, dan krijg je een A met een bepaalde klankkleur.