Een statistisch onderzoek levert bijvoorbeeld antwoorden, waarnemingen, kenmerken of meetresultaten. Je moet eerst overzicht krijgen over al die gegevens met sorteren en samenvatten. Dat is beschrijvende statistiek.

Sir Francis Galton heeft rond 1890 vingerafdrukken bestudeerd. Hij ontdekte dat je bij vingerafdrukken grofweg drie patronen kunt onderscheiden: de boog, de kring en de lus.
Deze indeling is vrij globaal. Voor sommige patronen moeten ook nog het aantal lijnen tussen de kern en delta geteld worden. Hierdoor is ieder mens te identificeren op grond van de vingerafdruk.

Je ziet hoe door "turven" een frequentietabel van kenmerk "patroon van linker duimafdruk" ontstaat voor een groep van `25` personen. Er is gebruik gemaakt van de verdeling in drie hoofdcategorieën van vingerafdrukken. De relatieve frequentie, ook wel "proportie" genoemd, ontstaat door de absolute frequentie te delen door het totaal aantal waarnemingen.

Bij een tabel met (relatieve) frequenties kun je een tabel met (relatieve) somfrequenties maken door bij elke frequentie de voorafgaande frequenties op te tellen. Somfrequenties noem je cumulatieve frequenties (cumuleren betekent opstapelen).

Bij continue variabelen moet je gebruikmaken van een klassenindeling. Zorg dat je ongeveer tien klassen krijgt om mee te werken.

Stel bijvoorbeeld dat je de lengtes van een groep meisjes onderzoekt. Is het kleinste meisje `1,51` m en het langste `1,98` m, dan kun je klassen maken met een klassenbreedte van `5` cm. De klassen sluiten altijd op elkaar aan. De eerste klasse is `1,50- < 1,55` . De tweede klasse is `1,55- < 160` , enzovoort.

De notatie `- lt` betekent "vanaf ... tot ..." . De waarden `1,50` en `1,55` van de eerste klasse worden de klassengrenzen genoemd. Een meisje dat afgerond `1,55` m lang is, zit in de tweede klasse, want die klasse begint bij `1,55` .